Οι εξελίξεις στα επόμενα επεισόδια της σειράς θα είναι συνταρακτικές καθώς θα δούμε πως ο Μάρκος τρελαίνεται.
Ο Μάρκος Παπαδοκωνσταντάκης, σε μια από τις σπάνιες συνεντεύξεις του στο iefimerida.gr, μιλάει για τις ανατροπές του ρόλου του στη σειρά «Η Μάγισσα» και τις καταιγιστικές εξελίξεις που έρχονται στο πύργο των Λασκαραίων, εξηγεί πώς είναι η ζωή χωρίς social και μοιράζεται τα αγαπημένα του στέκια για φαγητό.
Καθημερινά όλες οι εξελίξεις και τα νέα της σειράς Η Μάγισσα θα τα βρίσκεις εδώ.
Η υποκριτική μπήκε στη ζωή του Μάρκου με ένα διαφορετικό τρόπο -από το τελετουργικό στην εκκλησία. Ο ίδιος αναφέρει στο iefimerida.gr: «Από μικρός πήγαινα στην εκκλησία, οι γονείς μου είναι θρήσκοι, με την καλή έννοια της λέξης, διαβάζουν πάρα πολλά βιβλία, και άρχισα να ασχολούμαι τόσο με τα κείμενα όσο και με τον τρόπο που γίνεται μια τελετή στην εκκλησία.
Ουσιαστικά ο τρόπος που γίνεται η τελετή, στην εκκλησία, όρισε μέσα μου την τελετή του θεάτρου – μου άρεσε να συμμετέχω σε ένα τελετουργικό. Νομίζω εκεί μπήκε το μικρόβιο, τουλάχιστον αυτό αναγνωρίζω τώρα γιατί τότε ήμουν σε πολύ μικρή ηλικία».
Από το Εθνικό υποψήφιος για βραβείο «Δημήτρης Χορν» και ο φόβος για τη τηλεόραση
Τελειώνοντας το σχολείο πέρασε στο Εθνικό. Ήταν μια πρώτη επιβεβαίωση ότι κατάφερε να μπει στη πιο αναγνωρισμένη σχολή; Υπήρξαν καθηγητές που τον ενέπνευσαν; Έφτασε ποτέ στα όρια του; «Αν εννοείς ότι ήταν μια επιβεβαίωση για να συνεχίσω, φυσικά και ήταν – ακόμα, όμως, δεν είμαι σίγουρος.
Το επάγγελμα μου έχει μια αβεβαιότητα, αλλά και ο ίδιος ο καλλιτέχνης πάντα είναι αβέβαιος για τον αν αξίζει ή όχι και ίσως τελικά αυτό είναι που μας κρατάει κιόλας, αλλιώς είναι σαν να γνωρίζεις τα πάντα.
Υπήρξαν πολλοί που με ενέπνευσαν στη δραματική σχολή -ήμουν τυχερός γιατί είχαμε καθηγητές εργάτες του θεάτρου, όπως ο Ακύλλας Καραζήσης, η Φιλαρέτη Κομνηνού, ο Δημήτρης Καταλειφός, η Μάρθα Φριτζήλα. Η εκπαίδευση στο Εθνικό ήταν σκληρή και πολύωρη. Ξεκινούσαμε από τις 9 το πρωί και ήμασταν εκεί μέχρι τις 11 το βράδυ και πολλές φορές κάναμε μετά πρόβες..
Βγαίνοντας από τη σχολή έχεις δυναμώσει -νιώθεις πολύ δυνατός σε σχέση με τα υποκριτικά σου εργαλεία. Το Εθνικό είναι μια σχολή με σφαιρική παιδεία – μου άρεσε πάρα πολύ.
Έφτασα πολλές φορές στα όρια μου γιατί ήταν κάτι πολύ καινούργιο για μένα, και στο τρίτο έτος ήμασταν πολύ κουρασμένοι, υπήρχε εκνευρισμός – συμβαίνει το ίδιο και σε μια πρόβα όταν η δουλειά είναι υψηλού επιπέδου.
Εγώ κάποια στιγμή είπα «θα τα παρατήσω» – με βοήθησαν οι συμμαθητές και οι φίλοι μου. Νομίζω όλοι μας το είπαμε «ως εδώ, δεν αντέχω άλλο» και μάλιστα υπήρχαν παιδιά από άλλα έτη, όχι συμφοιτητές μου, που όντως τα παρατήσανε» σχολιάζει ο ηθοποιός.
Ακολουθώντας μια θεατρική διαδρομή από τις πιο σημαντικές στιγμές της καριέρας του είναι όταν προτάθηκε για το βραβείο «Δημήτρης Χορν». Ο ίδιος θα πει:
«Ήταν πολύ σημαντική στιγμή και η χαρά ήταν διπλή γιατί κάναμε μια δουλειά με τον σκηνοθέτη Δημήτρη Μπογδάνο, έναν πολύ ωραίο παραμυθά με υψηλού επιπέδου αισθητική, καθώς έχει σπουδάσει στην Αγγλία όπου εκεί στο θέατρο βάζουν πρώτα την ιστορία και μετά όλα τα άλλα – που την ξεκινήσαμε μαζί, τη προτείναμε και ανέβηκε στο θέατρο του Νέου Κόσμου.
Ήταν τόση η χαρά μας γιατί αυτή τη παράσταση εμείς τη φτιάξαμε, εμείς τη προτείναμε και δεν περίμενα όλη αυτή την ανταπόκριση, ούτε ότι θα έρθουν να με δουν και θα με προτείνουν ως υποψήφιο για το βραβείο. Αυτή την υποψηφιότητα τη μοιράστηκα με ανθρώπους που αγαπώ και ξεκίνησε από τη δική μας διάθεση και μόνο.
Πάντα μου έλεγαν οι πιο παλιοί να κάνουμε τις δικές μας δουλειές, να βρίσκουμε τη γλώσσα μας, να σχεδιάζουμε τις συνεργασίες μας -τώρα είμαι στη φάση του σχεδιασμού με τον Νίκο Ψαρρά για την επόμενη θεατρική σεζόν. Από τη πλευρά μου αυτό θα πρότεινα στους νέους συναδέρφους: να σχεδιάζουν τις δουλειές τους.
Προσωπικά, μαθαίνω πολλά πράγματα από τον Νίκο Ψαρρά, τον Γιώργο Γάλλο και όλους τους εξαιρετικούς ηθοποιούς που παίζουν στη «Μάγισσα» γιατί δεν σου κρύβω πως φοβόμουν λίγο πώς θα είναι τα πράγματα κάνοντας τηλεόραση…».
«Ξεμπλοκαριστήκαμε οι νέοι ηθοποιοί και βγήκαμε στη τηλεόραση»
Αλήθεια, είχε δίλημμα να παίξει ή όχι στη τηλεόραση; «Αχ, αυτό το κακό πράγμα! Δυστυχώς, αυτό το δίλημμα το είχα – λέω κακό γιατί οι εποχές έχουν αλλάξει πάρα πολύ και τελικά νομίζω ότι δεν πρέπει να παίρνουμε τους εαυτούς μας και τόσο σοβαρά.
Η νέα γενιά των ηθοποιών είμαστε πιο συνειδητοποιημένη, δεν υπάρχουν σταριλίκια και δεν ισχύει ότι «χαλάς το υλικό σου» παίζοντας στην τηλεόραση. Προσωπικά διαπίστωσα ότι η τηλεόραση με βοηθάει πάρα πολύ και για το θέατρο.
Γυρίζοντας τηλεοπτικές σκηνές που έχεις από πάνω σου την κάμερα είναι μεγάλη τριβή και σε βοηθάει πολύ για το σινεμά, καθώς στην Ελλάδα, δυστυχώς, δεν παίρνουμε κινηματογραφική εκπαίδευση -το 80% είναι θεατρική οπότε η υποκριτική είναι εντελώς διαφορετική. Στην αρχή φοβόμουν πάρα πολύ που η σειρά θα ήταν πάνω από 70 επεισόδια, με τρία επεισόδια τη βδομάδα -σχεδόν καθημερινή. Τελικά διαπίστωσα πως βοηθάει πολύ τη δουλειά μου ως ηθοποιό, ενώ μέχρι τότε νόμιζα ότι θα την καταστρέψει….
Μέχρι να προβληθούν οι «Άγριες Μέλισσες» υπήρχε ξεκάθαρα ο συγκεκριμένος διαχωρισμός και το γεγονός πως οι ηθοποιοί του θεάτρου μπήκαν στη τηλεόραση το οφείλουμε ξεκάθαρα στον Λευτέρη Χαρίτο.
Τα τελευταία χρόνια είδαμε να γίνονται ωραίες δουλειές και ξεμπλοκαριστήκαμε κι εμείς που πιστεύαμε στο διαχωρισμό γιατί πολά απλά είδαμε τους παλιούς ηθοποιούς να το αναιρούν.
Από την άλλη, η τηλεόραση σε βοηθάει και στο πρακτικό κομμάτι -αμείβεσαι καλά. Εγώ, κάποια στιγμή, είπα ότι εντέλει και να πας κάπου που δεν σου αρέσει, εσύ να προσπαθείς να είσαι όσο καλύτερος γίνεται – είναι ένας τρόπος εξέλιξης».
Γιατί «Η Μάγισσα» είναι από τις αγαπημένες του δουλειές
Έχοντας αφήσει πίσω του τους διαχωρισμούς, πώς νιώθει που παίζει στη σειρά «Η Μάγισσα»; Τι γεύση έχει από την εμπειρία; ««Η Μάγισσα» είναι από τις αγαπημένες μου δουλειές -δεν ξέρω αν έχω ξανά την τύχη να ζω τέτοιες συνθήκες όπως τα γυρίσματα σε κάστρα, με άλογα, τέτοιο cast συντελεστών -με θεωρώ πολύ ευλογημένο που είμαι στη συγκεκριμένη σειρά.
Το σενάριο της Μελίνας και του Πέτρου είναι φοβερό και παρόλο που πρόκειται για μυθοπλασία ο τηλεθεατής παίρνει μια μυρωδιά για το πώς ήταν εκείνη η εποχή. Πρόκειται για μια περίοδο που έχουμε μαύρα μεσάνυχτα στην ελληνική ιστορία -μαθαίνουμε την ιστορία που μας συστήνουν από την Επανάσταση και μετά.
Ωστόσο, τα προηγούμενα χρόνια ο βασικός πυρήνας της Ελλάδας ήταν η Μάνη όπου ήταν το πιο κοσμοπολίτικο μέρος τς χώρα μας, δεν ήταν σκλαβωμένο μέρος είναι σημαντικό να ξέρεις -για τον Γερακάρη τον πειρατή, τον Πετρόμπεη, τους καπεταναίους που είναι όντως ιστορικά θέματα και δίνουν λίγο φως σε εκείνη την περίοδο.
Στα πλεονεκτήματα της σειράς είναι το πρωτότυπο σενάριο, που χτίζει την αγωνία, το σασπένς και έχει φοβερές ανατροπές, σε μια εποχή που δεν έχουμε ξαναδεί τηλεοπτικά. Αφού και εμείς αναρωτιόμασταν πώς θα το πάρει ο κόσμος, αν θα έχει ανταπόκριση στο κοινό».
«Οι μάχες ήταν από τα δυσκολότερα γυρίσματα που έχουμε κάνει στη σειρά»
Όσο για το τι τον έχει δυσκολέψει περισσότερα στα γυρίσματα; «Οι δυσκολίες μου είναι πιο πρακτικές, όπως η μεγάλη αναμονή ή όταν μια σκηνή που είμαι έτοιμος και δυστυχώς δεν τη προλαβαίνουμε. Τα υπόλοιπα δεν με δυσκολεύουν, τα θεωρώ προκλήσεις.
Για παράδειγμα χρειάστηκαν προπονήσεις για να μάθουμε να ανεβαίνουμε και να ιππεύουμε στα άλογα, χρειάστηκε χρόνος και προπονήσεις για κάποιες μάχες που θα δείτε σε επόμενα επεισόδια -οι μάχες ήταν από τα δυσκολότερα γυρίσματα ακόμα και ο τρόπος που θα γυριστεί.
Υπάρχουν και οι δυσκολίες που έξω είναι καλοκαίρι με 40 βαθμούς «καίει» ο τόπος και εμείς κάναμε γυρίσματα με αυτά τα βαριά ρούχα μπροστά στο τζάκι. Ή να είναι χειμώνας με παγωνιά και να είμαστε στους 5 βαθμούς, στο κτήμα Νάσιουτζικ, με ελαφρύ πουκαμισάκι. Όλα αυτά είναι τρέλα, αλλά και μια πολύ ωραία εμπειρία».